سکوت

دیروز صبح اومدم بنویسم دیدم اصلا یطوریم هیچی نیست که بگم و یه سری احساس عجیب داشتم.

خیلی سکوت رو دوست دارم وقتی همه جا ساکته و صدای هیچ ادمی زادی رو نمیشنوم...

خیلی نوشتم و پاک کردم.

دیروز یکی از کتابایی که از یزد گرفته بودم خوندم "و من دوستت دارم" از فردریک بکمن.

خیلی کوتاه بود و دوستش داشتم.

و یه برش کوتاه از این کتاب که توی پست اینستاگرامم به اشتراک گذاشتم؛

«خیلی ناخوشایند است که پیش خودت اقرار کنی آن آدمی که فکر میکردی نیستی.»

همین،واشنا هست من میدونم.