فکر میکردم پست قبل منو تا چند روزی آروم کنه اما نشد! من من من خیلی دلتنگم و چرا هیج راهی نیست که خلاص شم؟.
هیچی نمیتونه قد دیدن عکساش هم خوشحالت کنه هم ناراحت،عجیبه نه؟خوشحال برای اینکه داری میبینیش و ناراحت برای اینکه نداریش و سهمت ازش فقط دیدن یه عکسه.(خیلی تکراریه اما امشب کاملا این جملات فهمیدم)
من میدونم وقتی پستا از سه چهار خط بیشتر میشن کمتر کسی اونارو میخونه اما من یادم رفته بود یه چیزی رو توی پست قبل بگم؛
راستش ادمای دست نیافتنی هم حق و حقوقی دارن شما حق ندارید اونارو از رنجی که میکشید مطلع کنید چون شاید دچار عذاب وجدان و کلی حس بد دیگه بشن،به خاطر بسپارید،حق ندارید.
بذارید اونا آروم زندگی کنن و آدم دم دستیه کسی بشن که اونقدرا هم به وجودشون وابسته نیست.
نه نه صبر کنید من بدجنس نیستم منظورم اینه که خب شاید دیگه هیچکس نتونه قد ما دوستشون داشته باشه،میفهمید که چی میگم...