یادم نیست چند روز پیش شروعش کردم. کتاب"موش‌ها و ادم‌ها"رو میگم.ولی امشب یعنی همین الان تموم شد.غم انگیز و غم انگیز و غم انگیز...
دلم میخواد به بهانه غم انگیز بودن کتاب یه مقدار گریه کنم اما نشد.
کارای عقب افتاده م این چندروز انجام دادم یه سری دیگه هم مونده که قبل از تموم شدن این هفته روال میشن.
نمیدونم اگر کتاب های نخونده شده ی توی قفسه هام نبود باید چیکار میکردم.
عنوان زیاد مرتبط به پست نیست و داد دل منِ چون واقعا نوشتن یه عنوان خوب برای پست ها چیزیه که یادم رفته.
کتاب"عطیه برتر"از پائولو کوئلیو امروز تموم کردم.
یه مقداری حس میکردم قبلا خوندمش حسی بهم میداد که موقع خوندن کتاب"پدران،فرزندان،نوه‌ها"داشتم.
برشی از کتاب:
《چرا دلمان میخواهد تا ابد زنده باشیم؟زیرا امیدواریم در آینده کسی خواهد آمد که ما از دل و جان دوستش داشته باشیم.چون میخواهیم روز دیگری در کنار کسی که دوستش داریم زندگی کنیم.چون میخواهیم کسی را پیدا کنیم که لیاقت عشق واقعی مارا داشته باشد و بداند چطور عشقی که سزاوارش هستیم به ما بدهد.
به همین علت،وقتی کسی احساس میکند،هیچکس دوستش ندارد،دلش میخواهد بمیرد و تا وقتی که اطرافیانش اورا دوست دارند، زندگی خواهد کرد.
چون زندگی کردن یعنی عشق ورزیدن...》.
+تایم خالی و منم و کلی کتاب نخونده =)
شماها برام بگید که دارید چیکار میکنید؟
قریب به یازده ماه گذشت و من حالا تمومش کردم!
باید دستی به سر و روی اتاق بکشم و یه چندتا کتاب نخونده بردارم :)))
"خودت باش دختر" رو چندباری توی خوابگاه برش داشتم و چند صفحه خوندم اما امروز بلاخره دست از تنبلی کشیدم،کتاب خوبی بود،بیشتر میشه گفت به درد مامانا میخوره اما برای خانومای جوانی که خیلی چیزهایی که نویسنده بهشون اشاره میکنه تجربه نکردن هم خیلی کمک کننده س...
محتوای شیرین و صادقانه.نگاه واقع بینانه به زندگی!و در آخر زندگی بدون نقصی وجود نداره!
«فقط خودتان هستید که قدرت تغییر زندگی تان را در دست دارید.»
کافیه فقط همین رو درک کنیم.
یه مدت پیش صفحه هاتف خوندم،یه چالش برگزار کرده بود فشار روم بود و نمیتونستم شرکت کنم اما امروز متوجه شدم که تایم شرکت در چالش تمدید شده.
راستش من اگر بخوام از اولش بگم که حدودا باید تا فردا صبح بشینم و تایپ کنم.
دلچسبیه آشنایی با وبلاگ اون جایی خودشو نشون داد که کسایی رو پیدا کردم که شاید مثل خودم فکر میکنن،وبلاگ به من قانون رابطه هارو یاد داد.
وبلاگ من رو با خیلیا اشنا کرد.اینجا بزرگ شدم و احساس میکنم اینجا دقیقا شبیه خونمه،خاطرات تلخ و شیرین وبلاگ هم اشک میاره هم لبخند.چهارسال خاطره!
چه کراش هایی که زده نشد،چه گریه ها که پای پنل نکردم،چه فحشایی که به خودم ندادم...
وبلاگ منو به خودم شناسوند،فهمیدم کیم،چی دوست دارم،یه ادمه کتاب نخون رو تبدیل کرد به یه ادمی که هرازگاهی کتاب میخونه و با شوق زیاد کتاب میخره.
تنها کسی که همیشه با من بود وبلاگ بود!
وقتایی که از خودم متنفر بودم و چشمم رو،رو به همه چیز بسته بودم.
اینجا همیشه به من یه فرصت داد و گذاشت که خودمو پیدا کنم.
من اینجا کسایی رو دارم که با عزیزانم در دنیای حقیقی برابری میکنن.
+اگر دوست داشتید شماهم بنویسید.
شانزدهم که نتایج اومده خیلی خوشحال شدم،اونقدر تعجب کردم که به کلی وبلاگ رو یادم رفت!
فکر کنین اولین اولویت تون اوکی شه،خیلی حس خوبی بود،به قول پدرم بعده شادی کردن و جشن گرفتن استرس اومد سراغم و یه مقدار ترس،از اینکه باید با خودم چی ببرم چیکار کنم فلان وسیله فلان چیز...
جای خوب مسئله این بود که یکی دوتا دوست رو اونجا دارم و یه سری اشنا هم دارن همزمان بامن به اونجا میرن،تونستم یه سری اطلاعات راجب شرایط اونجا به دست بیارم.
خدا روی منو دیده بود که شنبه زنگ زدم اموزش پرورش و یکشنبه پاشدم رفتم اونجا،وگرنه یه دردسر اساسی داشتم،وقتی کارای مدرسه تقریبا تموم شد از ته دل خدارو شکر کردم،من نمیدونم چطور میشه واشنا رو ندید،چطور میشه به واشنا معتقد نبود،واشنا تو دله ماست کنار ماست.
یه سری نذر و نذورات داشتم D: یه بخشی شون انجام دادم یه سری ش هم مونده.
اونقده حس خوب از پدرم گرفتم که حد نداشت،خیلی لذتبخش بود،چند مین اونقدر شاد شدم از اینکه مثل اکثر دخترا نباید التماس کنم برای رفتن و به نحوی مهاجرت کردن،شاید یه سری نتونن درک کنن این حس رو،اما من تو چشای یه دختر دیدم وقتی ازم پرسید میذارن بری؟چه غمی داشت.
اینا افتضاحه،افتضاحه که بخوای بری جایی و دلت اونجا باشه اما خانوادت نذارن.
غمم گرفت وقتی غمشو دیدم،غمم میگیره وقتی میبینم نمیتونن اونطوری که میخوان باشن.کاری ازم برنمیاد...
امروز اتاقم جم جور کردم،اون یه سوراخ موش اونقدر خرت و پرت داخلش هست که اگر بخوای اساسی تمیز کنی یه عمر طول میکشه.
قاطی خرت و پرتام یه سری عکس دیدم،چندتا دفتر چندتا دستنوشته و یه عالم خاطره.
اگر فکر میکنین با تغییر مکان خاطرات تو مغزتون همونجا میمونن باید بگم یه مقدار عظیمیش همراهتونه و یه کوچولو اونجا میمونه.
من امروز اشک ریختم احساساتی شدم و گریه کردم،فقط برای دلتنگی که درونم احاطه کرده بود،به ژینو پیام دادم یه سری خاطره گنده از اون داشتم که واسش عکس فرستادم واسه اونم زنده شه :)))) یکم حرف زدیم و بهم گفت قوی باشم،اما من قویم نه؟فکر کنم قوی م،شاید قرار بود با کات کردن و تموم شدن ارتباطم با عزیزام یاد بگیرم تغییر رو قبول کنم یاد بگیرم بزرگ شم و انعطاف پذیر باشم و زود خودمو نبازم.
این پست از اون پست طولانیاس از اونا که شاید دیگه به زودیا نتونم مثل شو بنویسم.
باید کم کم کارای دانشگاه رو انجام بدم خودمو جم جور کنم،چیزیم نمونده تا مهر ماه.
شیرینه زندگی قشنگه تلخیم داره ولی قشنگه.درسته پول ندارم ولی چاله های خودمو یه طوری پر میکنم.D:
علی که استرس منو میدید بهم یه کتاب پیشنهاد کرده بود به اسم "چه کسی پنیر مرا جا به جا کرد"یه کتاب کم قطر،نشستم خوندمش دیدم حق با کتابه باید تغییر کرد باید تغییرا رو دوست داشت.اگر شمام پنیر تون مثل من جا به جا شده بشینین بخونینش شاید کمک کننده بود.
دیروز با ف.ح کلی جاها رفتیم اونقدررر راه رفتیم که حد نداشت یه چیزی حدود،4 ساعت پیاده روی.
وقتی باهم بودیم کلی خندیدیم اما اخراش همش به این فکر میکردم که دیگه نمیتونم با این ادم وقت گذرونی کنم،دلم گرفت،دلم براش تنگ میشه خیلی زیاد!
امیدوارم من فاطمه ژینو و... بتونن با جا به جایی پنیرشون به بهترین نحو کنار بیان :)))))))
